Contents:
Ég ber að dyrum. Ljóð eftir Jón úr Vör.
Þetta er 3. útgáfa.
Gott eintak. Áritað "Bestu þakkir fyrir bókina".
Ég ber að dyrum
Ég er rukkari.
Í morgun hringdi ég dyrabjöllu
eins glæsilegasta hússins í bænum.
Það er húðað utan með hrafntinnu
og tröppurnar eru úr silfurbergsmulningi.
Ung stúlka kemur til dyra,
hún er í ermalausum morgunkjól.
Það er vinnukona.
-Er húsbóndinn við? spyr ég
og hampa reikningnum.
-Nei, hann er nýgenginn út.
Röddin er stoltlaus og þýð.
-En frúin? spyr ég
með hægð eftir hikandi þögn.
-Ekki heldur,
og brosir.
Ég þakka,
tek ofan hattinn
og hneigi mig.
-Sælar, hvísla ég.
-Sælir.
Um leið og ég loka hliðinu
lít ég snöggvast til baka,
hún stendur þá ennþá í dyrunum,
brosir til mín bláum augum
og rauðum vörum.
Svo geng ég frá húsi til húss,
frá dyrum til dyra,
allan daginn frá morgni til kvölds,
alls staðar illa þeginn,
óvelkominn gestur
og viðtökurnar eftir því.
Eins og ég, vesall rukkari,
eigi sök á kreppunni,
atvinnuleysinu
og öllum vandræðum
skuldunautanna?
Og eitt er víst:
að fæstir eru fúsir til að borga,
flestir auralausir,
að minnsta kosti í svipinn.
Komdu á morgun, góði,
segja þeir,
seinna,
í miðri vikunni,
um mánaðamótin,
einhverntíma,
aldrei.
Og loks er dagurinn á enda
og ráp mitt stöðvað,
hvíld,
þögul þungbúin nótt.
En blóð mitt kyrrist ekki,
það slær enn í takt við hringiðu dagsins
og strætaysinn,
æst og óstöðvandi.
Og hún,
þessi fallega vinnukona,
sem fann skyldleika okkar
í umkomuleysinu,
undirgefninni,
hún brosir í hug mínum,
hlær í þögninni.
Á morgun?
Hver veit hvað gerist á morgun?
Kannski eitthvað skrítið,
eitthvað fallegt.
Hver veit.
|
