Innihald
Sigrún í Nesi. Skáldsaga eftir Ingibjörgu Sigurđardóttur.
Hún var 10 ára. Foreldrar hennar komu henni fyrir til náms í Barnaskólanum á Fossi. Fyrsta daginn ţar ţekkti hún engan og dró sig ţví í hlé, feimin og vandrćđaleg, međan hin börnin léku sér dátt. Nokkrir strákar komu til hennar, ţar sem hún stóđ einmana fyrir utan barnahópinn, stríddu ţeir henni, ertu hana og uppnefndu, en slíku var hún algerlega óvön. Tárin leituđu fram í augu hennar, og hún vissi ekkert, hvađ hún ćtti af sér ađ gera. Ţá kom drengur alveg óvćnt í hópinn. Og hve hún man enn vel bjarta, djarfmannlega svipinn hans, ţegar hann sagđi viđ strákana, sem voru ađ stríđa henni: - Ađ ţiđ skuliđ ekki skammast ykkar, strákar, ađ veitast ađ ókunnu telpunni og stríđa henni! Viđ skulum heldur leika viđ hana, svo ađ henni leiđist ekki. Strákarnir urđu sneyptir og skömmustulegir og tíndust burt smám saman. En drengurinn kom til hennar og rétti henni höndina. - Ég heiti Sverrir Karlsson, sagđi hann. - Ég heiti Sigrún Björnsdóttir, svarađi hún feimin. Hann brosti. - Viltu ekki koma í stórfiskaleik? - Ég kann hann ekki. - Ţá skal ég kenna ţér hann. Svo tók Sverrir í hönd hennar á ný og leiddi hana til hinna krakkanna. Og eftir ţađ stríddi henni enginn ţeirra. Ţetta voru ţeirra fyrstu kynni. Endurminningarnar halda áfram ađ birta Sigrúnu ótal fleiri myndir frá skóladögunum á Fossi. Alltaf var Sverrir beztur og sjálfkjörinn foringi hinna krakkanna. Síđasta prófdaginn hans í skólanum fengu Sigrún og hann jafnháa ađaleinkunn. Hinir krakkarnir stríddu Sverri og sögđu: - Óttalegur aumingi ertu ađ láta stelpuna, sem er tveimur árum yngri en ţú, ná ţér. Enn man hún, hve hann rođnađi. En hann gekk til hennar, rétti henni höndina og sagđi um leiđ: - Ég óska ţér til hamingju međ einkunnina ţína, Sigrún mín. Ţú ert miklu duglegri ađ lćra heldur en ég, og ég get vel unnt ţér ţess. Síđan hćttu krakkarnir ađ stríđa honum međ próf-einkunninni.
|
