Innihald
Vort daglega brauð. Ljóð eftir Vilhjálmur frá Skáholti. Þriðja útgáfa, aukin og myndskreytt. Myndirnar eru eftir Sigfús Halldórsson.
Jesús kristur og ég
Hér sit ég einn með sjálftraustið mitt veika,
á svörtum kletti er aldan leikur við.
Á milli skýja tifar tunglið bleika
og trillubátar róa fram á mið.
Af synd og fleiru sál mín virðist brunninn.
Ó sestu hjá mér,góði Jesús nú,
Því bæði ertu af æðstu ættum runninn
og enginn þekkir Guð betur en þú.
Ég veit þú þekkir einnig eðli fjandans,
sem alla daga situr fyrir mér.
Og þótt ég tali vart í auðmýkt andans,
ber enginn dýpri respekt fyrir þér.
Hvað sem trú vor týndum sauði lofar,
ef taglsins auðmýkt nær í hjartað inn,
mig langar til er tunglið færist ofar
að tala við þig eins og bróðir minn.
Sjá ef við litum gegn um móðu og mistur,
þess mikla hafs,er tíðin saman jók,
þá væri margs að minnast, Jesú Kristur,
frá morgni lífsins,sem að drottinn skóp.
Og hvernig voru Edens elstu verðir?
Í Edens lund hjóp syndin þeim til skrokks.
Við skyldum muna mannsins fyrstu gerðir,
að meðfædd prýði reyndist þriðja flokks.
Mamma þín var drottins eina drottning
og dyggra hátta fyrsta og síðsta von;
því hef ég einatt hjartað fullt af lotning,
fyrir hreinni mey er elur slíkan son.
Sú fæðing,Kristur leiddi þig til ljómans,
og lýsti þér sem kórónuðum jarl.
En ég er bara sonur fátæks sjómanns,
er seinna gerðist boginn eyrarkarl.
Þú lést þér annt að leita týndra sauða,
létt þér tókstu skrílsins háð og spott.
Þú vaktir einnig verur upp frá dauða
og vildir hverjum einstaklingi gott.
Og þetta vald þitt vil ég glaður lofa,
vald sem mér og fleirum hefur birzt;
því verði dauðans vart í mínum kofa,
vanalega dey ég sjálfur fyrst.
Og mannstu kvöldið,er þú bljúgur breyttir,
í brúðkaupinu regndropum í vín.
Þá varstu góður þeim,sem urðu þreyttir
og þekktu ekki veginn heim til sín.
Og þessi gæði vil ég glaður lofa,
er gáfu hlýju, þeim sem gerðist kalt;
því verði dropans vart í mínum kofa,
vanalega drekk ég sjálfur allt.
En dóm á þig ég dirfist að leggja,
dómur sá mundi einnig fylgja mér.
Því margt er líkt í eðli okkar beggja,
þótt andinn virtist fleygari hjá þér.
Þú komst í heiminn til að hugga og gleðja,
huggað konur enginn betur gat.
Í stað þess á ég”system”til að seðja,
soltinn lýð,er þráir góðan mat.
En hvern þann sem að hrellir mest og blekkir,
heldur fólkið besta mann.
Það skyldi engan undra sem að þekkir,
einhvert brot af þessum lífsins rann,
ó, Jesús minn, þó ég og þú sért firrtur
og jafnvel hún sem eitt sinn fæddi þig,
því allmennt varstu ekki að góðu virtur
og ennþá síður virðir fólkið mig.
Og um það mál við aldrei megum kvarta,
því uppi á himnum slíkt er kallað suð,
en ósköp skrýtið er að eiga hjarta,
sem ekki fær að tala við sinn guð.
Hver síðastur þú sagðir yrði fyrstur,
en svona varð nú endirinn með þig.
Og úr því þeir krossfestu þig, Kristur,
hvað gera þeir við ræfil eins og mig?
|
