Bókin - netbókabúð

Segðu engum # 42278 [Forlagsband, kápa]

Verð:	2.900 kr.

Afgreiðslutími:	1-3 dagar, að jafnaði.
Tungumál:	Íslenska
Ástand:	Gott eintak.
Vörunúmer:	#42278

Innihald
Segðu engum. Skáldsaga eftir Jöhönnu Kristjónsdóttir.
Í 44. tölublaði, 12 árgang, 1963, tímaritsins Frjáls þjóð er sagt frá bók Jóhönnu Kristjónsdóttur.
"Aðalpersónan í þessari Reykjavikursögu er 16 ára stúlka í 3. bekk Menntaskólans, og segir hún söguna í fyrstu persónu. Meginuppistaðan er viðskipti hennar við pilt í 6. bekk, Arnljót, og barátta hennar gegn því að faðir hennar giftist aftur; en móðir stúlkunnar er látin fyrir hálfu öðru ári. Frásögnin er öll röskleg, en reyndar næsta snöggsoðin á köflum — til dæmis tólfti kafli, sem ég sé yfirleitt ekki hvaða erindi rekur. Sagan er talsvert spennandi framan af, þannig að lesandinn fær áhuga á fólkinu. Þar er þessi feimulausa frásögn: „I landsprófsckmd í fyrra var ég með bekkjarbróður mínum. Hann er vinalegur drengur, en ósköp barnalegur í hugsanagangi . En ég vissi, að hann var ofsalega hrifinn af mér og ég vildi ekki særa hann með því að segja honum upp. Svo féll hann á landsprófinu og síðan höfum við ekki sézt.
En eg er í aðra röndina fegin að hafa verið með honum, pá lærði ég að kyssa Og ég veit, að Arnljótur hefur verið með mörgum stelpum, enda kyssir hann ógurlega vel".
En þrátt fyrir þessa reynslu piltsins, mistekst honum að liggja stelpuna í fyrsta — og eina — skiptið sem hann á völ á því í sögunni. Þótt sú athöfn sé að sönnu talin heldur ómerkileg, þá eru viðskipti þessara menntaskólanema ekki hugtæk eftir þetta. Yfirleitt er unga fólkinu í sögunni lýst með augum blaðamanns, en ökki skálds; blaðamaður getur vitaskuld sagt margan sannleik um ungt fólk og gert snjallar athugasemdir um það — en í bók, sem kallar sig skáldsögu, hlýtur maður að lýsa eftir sannleika á hærra piani. Það er ekki hlutverk skálds að skrásetja, referera veruleikann, heldur umskapa hann, birta hann í nýju gervi og æðra ljósi. Sú umsköpun gerist ekki í þessari sögu. Sum frásögn bókarinnar þykir mér enda orka mikils tvímælis frá öllum sjónar- miðum. Víst eru dæmi þess, að sextán ára stúlka hafi andúð á því að eignast stjúpu. En Sigrún er einmitt ekki þannig úr garði gerð frá hendi höfundar; mér þætti "eins líklegt, að hún hefði reynt að útvega föður sínum nýjan kvenmann, ef hann sjálfan hefði skort uppburði eða vilja. Þegar giftingardagurinn rennur síðan upp, stúlkan ekur suður í Nauthólsvík og veður þar út í sjóinn til að drekkja sér, þá er það ekki einusinni sönn blaðamennska, heldur aðeins vandræðalegur endahnútur á þeim þætti sögunnar sem frá upphafi studdist varla við rök. Sjálft niðurlagið, hinn örstutti lokakafli, er hinsvegar samboðið ungu skáldi, sem aldurs vegna gæti átt allan þroska fyrir höndum.
Á kápusíðu bókarinnar eru prentuð eftirfarandi ummæli úr dómi undirritaðs um fyrra verk Hönnu Kristjónsdóttur: „Sagan er rituð af fjöri og frásagnargleði. Hinni ungu skáldkonu eru léðir ótvíræðir rithöfundarhæfileikar; og hún ætti að hefjast handa á nýjan leik undireins og henni gæfist tóm til". Eftir lestur þessarar nýju sögu vildi ég hafa'hliðsttæðan kafla á þessa leið: „Sagan er rituð af fjöri og frásagnargleði. Hinum unga höfundi er léð ótvíræð ritgáfa, en sjálf skáldgáfan liggur dálítið á, huldu" — gæsalappir lokast. Þó synja ég ekki fyrir það, að Hönnu Kristjónsdóttur tækist betur, er henni gæfist tóm í þriðja sinn ef henni er á annað borð alvara í hug.
B. B.

Um bókina
Hafnarfjörður. Skuggsjá, 1963.