Contents:
Sagan af Heljarslóðarorrustu og Tólf álna lángt og tírætt kvæði eptir Benedict Gröndal.
Þetta er önnur útgáfa Heljarslóðarorrustu.
Get ekki stillt mig um að smella þessu kaflabroti hér inn. Þetta er einfaldlega of gott.
Napóleón býr sig í stríð.
Evgenía fór fram og sagði, að maðurinn sinn ætlaði í stríðið. Þá komu tuttugu riddarar inn með alvæpni, brynjur, hjálma, skildi, brynhosur, spjót og stálhúfur, svo Napóleon gæti valið af því hvað sem hann vildi til að berja á Þjóðverjanum með. Nú fór Napóleon fyrst í nærbuxurnar og sokkana, það voru náttúrlega silkisokkar, en þar utan yfir fór hann í þykkva duggarabandssokka, svo að honum skyldi ekki verða kalt á fótunum á leiðinni. Þá fór Napóleon í silkibuxur, og þar utan yfir í þykkar vaðmálsbuxur norðan úr Skagafirði; þær buxur hafði Gaimarð gefið Napóleoni í sumargjöf, sama daginn og Marmier gaf Lamartine hrútinn, en Gaimarð hafði eignast buxurnar á Íslandsferðinni miklu. Napóleon fór í ógrligar stríðsrosabullur; þær náðu upp í klof og brökuðu svo hátt, að heyrðist suðr í Róm, sem Gissr kvað:
Gekk ótrauðr
gýgjar hami
studdr stillir
fyrir storðar jöðrum;
en bölbrestir
bláan skelfdu
reginturn
í Rómi suðr.
Hér er sagt, að keisarinn sé studdr gýgjar hami, því að rosabullurnar voru gerðar úr tröllkonuhúð. Þá tröllkonu drap Napóleon norðr á Heiðarskógi.
Síðan fór Napóleon í silkiskyrtu, sem Evgenía hafði saumað í meydómi og ætlaði sjálf að hafa; en þegar hún lofaðist Napóleoni, þá gaf hún honum skyrtuna, svo nú var skyrtan á keisara herðum, en ekki á meyjarbrjósti. Þar utan yfir fór Napóleon í duggarapeysu; þá peysu hafði Þjóðólfr tekið af Ófeigi í Fjalli dauðum upp í borgun fyrir hrossalýsingu, og sendi Napóleoni peysuna að gjöf; varð Napóleon allfeginn, því að á peysunni vann engin hríð né væta og ekkert sverð beit á hana nema þrem sinnum hefði verið manns bani. Þá tók Napóleon eina brynju og fór í; hún var skínandi fögr og ofin úr höggorma rifjum, og gullrekin suðr í Miklagarði; þá brynju hafði Amúrates hinn fjórði borið og haft allajafna sigr í; sú brynja var metin tólf hundruð hundraða. Hjálm setti hann á höfuð sér, hann var allr úr gulli og blástáli og skein af sem af sólu; þann hjálm hafði Napóleon tekið af blámannakonungi í Austrvegi og vó hann þar margan mann; sá hjálmr vó tíu vættir. Skjöld tók Napóleon á arm sér; á þeim skildi var markaðr ari með gulli, en skjöldrinn var hvítr sem skjall og söng fyrir vígum, og svo varð nú. Þá tók Napóleon spjót í hönd sér; það spjót hafði Finnbogi hinn rammi borið fyrir löngu og vegið margan mann, en nú var falrinn slitinn nokkuð svo, og oddrinn eigi sem hvassastr; en með því spjótið var sigrsælt, þá bar Napóleon það fremr öðrum vopnum; það spjót hafði Persasoldán sent Napóleoni á fimmtán úlföldum, til að berja á Þjóðverjanum.
Evgenía sat hjá ruggunni og horfði á allan þenna útbúnað, og setti hana dreyrrauða, er hún heyrði að söng í skildinum, því það var fyrirburðr; hún mælti ekki orð, því hún sá að keisarinn hennar var í vígahug. Napóleon var hýr í bragði og glotti eins og ljón, sem lítr yfir músahóp. "Nú skulum við koma út og fá okkr morgunverð," sagði Napóleon, "hann Pelissier getr haldið á drengnum." Þá kallaði Evgenía á Pelissier, en hann kom inn og tók við barninu; en Napóleon og Evgenía gengu út.
Keisarahjónin mættu Thiers í garðinum. Thiers var með fyrsta bindið af uppreistarsögunni og var ófrýnilegr í bragði, því hann hafði fundið prentvillu í bókinni, le fyrir de, og þótti illt, ef mönnum skyldi detta í hug að bera uppreistarsöguna sína saman við Þjóðólf.
"Kondu sæll, Thiers," sagði Napóleon. "Komið þér sælir, Napóleon minn," sagði Thiers. "Nú, hvurnin líst þér á mig núna," sagði Napóleon. "Vel," sagði Thiers. "Eru ekki allhermannleg vopnin mín," sagði Napóleon. "Jú," sagði Thiers. "Er ekki þetta fallegr hjálmr," sagði Napóleon. "Jú," sagði Thiers. "Er ekki þetta fallegr skjöldr," sagði Napóleon. "Jú," sagði Thiers. "Hvurnin þykir þér ljónið málað á hann? Er ekki vinstri fótrinn á því nokkuð stuttr?" sagði Napóleon. "Jú," sagði Thiers. "Er ekki þetta laglegt spjót?" sagði Napóleon. "Jú," sagði Thiers. "Eru ekki rosabullurnar mínar vígamannligar?" sagði Napóleon. "Jú," sagði Thiers. "Er ekki brynjan mín liðleg?" sagði Napóleon. "Jú," sagði Thiers. "Svo hef ég helvíta mikla duggarapeysu af Ófeigi í Fjalli innanundir, sem Þjóðólfr hefr gefið mér," sagði Napóleon. "Það er svo," sagði Thiers. "Ég held ég verði ekki votr í þessari peysu," sagði Napóleon. "So," sagði Thiers. "Nú, hvaða andskoti ertu fúll, Thiers," sagði Napóleon. "Á," sagði Thiers. "Já, þú svarar ekki nema tómum einsatkvæðisorðum," sagði Napóleon. "Hm," sagði Thiers. "Hvurnin heldrðu þetta fari allt saman?" sagði Napóleon. "Ég veit ekki," sagði Thiers. "Jæja, vertu nú sæll, Thiers," sagði Napóleon. "Verið þér sælir, Napóleon minn," sagði Thiers.
|
